Προχτές ήταν η τελευταία μέρα του φετινού καλοκαιριού. Η Μέρα του Τελευταίου Μπάνιου, δηλαδή.
Ηρ., 7 Νοεμβρίου 2012.
Το καλοκαίρι μου αρέσει πολύ.
Χτες ήταν η πρώτη μέρα του φετινού χειμώνα. Η πρώτη Μέρα Μακρυμάνικου, δηλαδή.
Και το πρώτο πρωινό μετά από μία μεγάλη πορεία.
Ηρ., 8 Νοεμβρίου 2012.
Ο χειμώνας δεν μου αρέσει καθόλου.
Έξι μήνες ακόμα.
Το φετινό φθινόπωρο μπορεί να είναι φθινόπωρο μόνο στα λόγια μέχρι στιγμής, αυτό όμως δεν έχει σημασία. Ο Σεπτέμβρης ήρθε στην ώρα του και όπως κάθε χρόνο έφερε το 18ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας. Έστω και στους 40 βαθμούς Κελσίου.
Φέτος, εκτός από πολλές ταινίες, έφερε για ‘μένα και μερικούς υπέροχους ανθρώπους, πολλές στιγμές καθημερινής τρέλλας και ακόμα περισσότερες φωτογραφίες.
*Η έκθεση με τις καλύτερες φωτογραφίες του φεστιβάλ εγκαινιάζεται σήμερα το βράδυ στις 20.30 με πολύ ποτό και χορό, στο Toy Cafe (Καρύτση 10) και θα στέκει αγέρωχη για 7 ημέρες, for your eyes only*
«Έχουμε 46 Αυγούστου!», έλεγε και ξανάλεγε η Μ. την ώρα που πηγαίναμε για μπάνιο.
Δεν ήθελε ούτε κατά διάνοια να ακούσει τη λέξη «Σεπτέμβρης», την ώρα που στην Αθήνα έβρεχε κατακλυσμιωδώς.
Πώς, όμως, να την πείσεις ότι έχει άδικο μια μέρα χωρίς ούτε ένα συννεφάκι και με 33 βαθμούς Κελσίου περασμένες 6 το απόγευμα;
Πετούσε από τη χαρά της σας λέω.
Τι να κάνουμε; Είμαστε από τους τυχερούς που έχουν ένα νησί να αγαπάνε.
Και που σ’ αυτό το νησί το καλοκαίρι δεν τελειώνει σχεδόν ποτέ.
Θυμάμαι την πρώτη μέρα που ήρθα στην Αθήνα για να βρω σπίτι όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο. Ήταν 6 Αυγούστου και είχα μόλις τρεις ημέρες στη διάθεσή μου, αφού στις 9 ξεκινούσαν οι διακοπές μου στη Ζάκυνθο. Η εμπειρία μου σχετικά με την πρωτεύουσα περιοριζόταν μέχρι τότε σε μερικές μόνο επισκέψεις, πάντα σε πολύβουες εποχές. Όταν αντίκρισα, λοιπόν, την άδεια Αθήνα εκείνες τις αυγουστιάτικες ημέρες -προ κρίσης- σοκαρίστηκα και την αγάπησα μια για πάντα. Μου έλειπε μονάχα η θάλασσα. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να περάσω όσους περισσότερους Αύγουστους μπορώ στην Αθήνα και να βρω τρόπο να φέρω κοντά μου τη θάλασσα.
Τα κατάφερα από πολύ νωρίς και φέτος τα κατάφερα καλύτερα από κάθε άλλη χρονιά, με λίγη βοήθεια από τους φίλους μου, θερίζοντας κάθε παραλία της νότιας Αττικής και της Κορινθίας.
Λίγο πριν την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς (αυτό δε θα είναι για πάντα ο Σεπτέμβρης;), τις Νύχτες Πρεμιέρας και την οριστική μετακόμιση.
Η καρδιά μου θα μένει πάντα εδώ, σε ένα δυάρι του Νέου Κόσμου.
Το απόγευμα μιας Κυριακής, βλέποντας τον καιρό της εβδομάδας, σχεδόν μηχανικά μαζέψαμε τα πράγματά μας, πήραμε τις σκηνές και φύγαμε για τον -κοντινότερο στην πρωτεύουσα- παράδεισο. Το νησί όπου τα νερά είναι κρυστάλινα ακόμα και μέσα στο λιμάνι του, που τα σουβλατζίδικα λέγονται Γυροκομείο και Γύροbank και που διάλεξε να παραθερίζει ο Κουφοντίνας. Τυχαίο; Καθόλου τυχαίο.
Και όλα αυτά μία εβδομάδα πριν από τις επίσημες διακοπές του φετινού καλοκαιριού. Τις κανονισμένες με ξενοδοχείο, με χάρτη, με αυτοκίνητο και με τη βοήθεια της Στέλλας και της μαμάς της, στο πιο μπλε νησιωτικό σύμπλεγμα της Ελλάδας.
Γαλάζιος και πράσινος Ιούλιος στο Αγκίστρι…
…και την μαγευτική Λευκάδα.
Δύο από τα ομορφότερα σημεία της Κρήτης αυτή τη φορά, εκ διαμέτρου αντίθετα.
Το πρώτο το γνώριζα πολύ καλά. Είναι το πιο υπέροχο νησάκι, το αγαπημένο μου μέρος για κάμπινγκ και μία από τις πιο εντυπωσιακές παραλίες της Ελλάδας.
Το δεύτερο το επισκέπτηκα για πρώτη (αλλά όχι και τελευταία φορά), ξεπλένοντας λίγη από την ντροπή που αισθανόμουν όταν απαντούσα αρνητικά κάθε φορά που με ρωτούσαν αν έχω πάει. Ένας εθνικός δρυμός απαράμιλλου κάλλους και διεθνούς φήμης.
Ιούνιος στη Χρυσή…
…και στο Φαράγγι της Σαμαριάς.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν η Ισπανία. Είναι κι αυτή μια χώρα που χρειάζεται τη βοήθειά μας. Έψαχνα προσφορές για Μαδρίτη, ξεφυσούσα για τα ευρώ και τους βαθμούς Κελσίου που αντίκριζα στην οθόνη του υπολογιστή, και ξαφνικά σαν όλα να ξεκαθάρισαν, να έγιναν απλά και αυτονόητα.
Αυτό το καλοκαίρι πρέπει να μείνουμε εδώ – στα πανέμορφα ελληνικά νησιά, στον παντοδύναμο ήλιο μας, στα καταγάλανα νερά.
Και σίγουρα το φετινό καλοκαίρι έπρεπε να ξεκινήσει πολύ-πολύ νωρίς.
Μάιος στην Αμοργό.
Μια βάφτιση, ο γιατρός, ο τελικός μπάσκετ και το πρώτο μπάνιο.
Είχα πολύ καιρό να δω τόσα χαμόγελα μαζεμένα στον ίδιο χώρο, αλλά δεν με εξέπληξε καθόλου που τα συνάντησα όλα στο φετινό Athens Pride. Είχε προηγηθεί μία εβδομάδα εκδηλώσεων που δυστυχώς με βρήκε εκτός Αθηνών, περίμενα όμως πως και πως το Σάββατο για την κορύφωση της αυτής γιορτής για ένα αυτονόητο και αναφαίρετο δικαίωμα: το δικαίωμα του καθενός στον έρωτα.
Ζευγάρια ομόφυλα και ετερόφυλα ήταν παντού μαζί με πολύχρωμα μπαλόνια, τα πιο όμορφα σκυλιά που έχω δει, εξαντρίκ ντυσίματα, καρδιές, όμορφοι άνθρωποι όλων των ηλικιών, Έλληνες και ξένοι, η Ματούλα Ζαμάνη για ένα γρήγορο soundcheck, υπέροχες Κούκλες και mainstream strippers ντυμένοι Λεωνάιντας.
Χρώματα, κορδέλες, κέφι, χορός.
Ό,τι χρειάζεται ένα καλοκαιρινό απόγευμα, δηλαδή, για να δώσει μία ανάσα δροσιάς στην πόλη.
Όπως περπατούσα στην Κλαυθμώνος, είδα και κάτι που μου προξένησε μεγαλύτερη εντύπωση από οτιδήποτε άλλο. Βρέθηκα μπροστά στα περίπτερα δύο κομμάτων που ήταν εκεί για να στηρίξουν τη διοργάνωση. Στην αρχή ξαφνιάστηκα, αμέσως μετά χάρηκα και, μόλις το σκέφτηκα λίγο καλύτερα, αναρωτήθηκα αν θα ήταν εδώ ακόμα κι αν οι εκλογές δεν ήταν μια εβδομάδα μακριά. Έχω μπουχτίσει, όμως, τόσο από πολιτικές συζητήσεις τον τελευταίο καιρό (who hasn’t?), που προχώρησα παρακάτω αμέσως μόλις είδα την Β., για να τη χαιρετήσω. Oh, well.
Παρατηρώντας τον κόσμο καθώς έφευγα, ένιωσα την ανάγκη των gay ζευγαριών να γιορτάσουν την –δυστυχώς όχι απόλυτα αποδεκτή– αγάπη τους, και συνειδητοποίησα πόσο δεδομένο είναι για μας τους υπόλοιπους αυτό το υπέρτατο συναίσθημα, που δεν στεκόμαστε ούτε για μια μέρα μέσα στο χρόνο για να κάνουμε ένα τεράστιο πάρτυ και να το δηλώσουμε, όπως εκείνοι.
Δεν θα ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε τούτες τις γκρίζες ώρες;
Τον γνώρισα έναν Μάη με βροχή. Τυχαία, στα Εξάρχεια.
Παράξενος ο καιρός, παράξενος κι αυτός.
Είναι απ’ τους ανθρώπους που όταν τους γνωρίσεις δεν γίνεται να μην τους αγαπήσεις, γι’ αυτό κι εγώ τον αγάπησα μέσα σε 15 περίπου λεπτά.
Βιβλιόφιλη όλη η παρέα, μιλήσαμε για τον Thomas Bernhard και τον Μάριο Χάκκα (εκείνος μας μίλησε κυρίως, δηλαδή, γιατί είναι οι αγαπημένοι του), την κατάσταση στην αγορά του βιβλίου, και όταν τον ρώτησα για την πρώτη του συλλογή διηγημάτων, Αληθινή Αγάπη και Άλλες Ιστορίες, θυμάμαι τον τρόμο στα μάτια του: «μην το διαβάσεις ποτέ!» μου είπε κατηγορηματικά και μου υποσχέθηκε να μου στείλει εκείνος τις ιστορίες με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το βιβλίο αυτό. Όσο κυλούσε η ώρα μαζί με την κουβέντα, δεν κρατήθηκα και του ζήτησα να μου μιλήσει για το νέο βιβλίο που ετοίμαζε. Η Α., που το είχε ήδη διαβάσει και την εμπιστεύομαι τυφλά σε τέτοια θέματα, είχε ενθουσιαστεί, οπότε κι εγώ με θράσος του ζήτησα να μου το στείλει. Όταν έχω να κάνω με βιβλία, συμπεριφέρομαι σα κακομαθημένο νήπιο: εκείνα που αρέσουν στους φίλους μου, ζηλεύω όπως ένα 5χρονο και θέλω οπωσδήποτε να τα διαβάσω -ακόμα και τα αδημοσίευτα, η αλαζονεία μου δεν στέκεται σε τέτοιες λεπτομέρειες.
Εκείνος αντί να με περάσει για τρελή, μου είπε ότι θα ήταν χαρά του να ακούσει και ορισμένα σχόλια από έναν πιο αντικειμενικό αναγνώστη, έξω από τον στενό φιλικό του κύκλο, και ζήτησε το e-mail μου.
Την επόμενη μέρα έλαβα το pdf της νέας του συλλογής διηγημάτων. Αριθμούσε περίπου 90 σελίδες. Αποφάσισα να διαβάσω το πρώτο -να μου φύγει η αγωνία- και να εκτυπώσω τα υπόλοιπα, γιατί κάθε φορά που τρώω τις ώρες μου διαβάζοντας κάτι από την υπέρλαμπρη οθόνη του υπολογιστή, παθαίνω μερική τύφλωση.
Μάταιη η απόφασή μου. Για μιάμιση περίπου ώρα η μύτη μου ήταν κολλημένη στον υπολογιστή. Έκλαιγα, γελούσα, ξαφνιαζόμουν και τα συναισθήματα που μου έμειναν τελικά, ήταν ένας ενθουσιασμός και μια ανυπομονησία. Το βιβλίο αυτό ΕΠΡΕΠΕ να εκδοθεί.
Από εκείνη τη μέρα το έχω διαβάσει τέσσερις φορές.
Όποτε τον έβλεπα τον ρωτούσα τι γίνεται με το βιβλίο. Στην αρχή φαινόταν απογοητευμένος («το διήγημα δεν πουλάει στην Ελλάδα»), μετά, όμως, τα νέα ήταν όλο και καλύτερα. Όταν η Α. μου είπε στις αρχές του φθινοπώρου ότι το βιβλίο θα βγει με τη νέα χρονιά, χαμογέλασα πλατιά. Πέρασαν οι μήνες, και πότε το συζητάγαμε, πότε το ξεχνάγαμε, ώσπου ήρθε η ώρα. Το κρατάω από το πρωί στα χέρια μου και αισθάνομαι σαν να έχω δίπλα μου ένα νέο μωρό που ήδη αγαπώ πολύ, και ανυπομονώ να το γνωρίσω από την αρχή. Να θαυμάσω τον σπουδαίο πίνακα στο εξώφυλλο και να γυρίσω τις σελίδες, αυτή τη φορά.
Καλοτάξιδο, λοιπόν!
*Η δεύτερη συλλογή διηγημάτων του Γιάννη Παλαβού, το Αστείο, μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Νεφέλη, και πρέπει οπωσδήποτε να τη διαβάσεις.
**Η φωτογραφία τραβήχτηκε στην παρουσίαση του Πτώματος, ενός εξαιρετικού αυτοτελούς κόμικ σε κείμενο του Τάσου Ζαφειριάδη και του Γιάννη Παλαβού και εικονογράφηση του Θανάση Πέτρου, που κυκλοφορεί από την Jemma Press.
Η Ελληνοαμερικάνικη Ένωση με είχε στοιχειώσε τον καιρό που έδινα το Proficiency.
Τα τελευταία χρόνια, όμως, ομολογώ ότι έχει βάλει τα δυνατά της για να με κάνει να την αγαπήσω, βάζοντας ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του Comicdom Con Athens.
Το μεγαλύτερο φεστιβάλ κόμιξ της χώρας άνοιξε ξανά τις πόρτες του για έβδομη φορά το ΠΣΚ που μας πέρασε και μετέτρεψε το χώρο της HAU σε ένα πολύχρωμο πάρτυ.
Σχεδιαστές κόμιξ, φανζινάδες και φανζινάκια, ταπεινοί αναγνώστες, cosplayers και ο σπουδαίος Milo Manara, ήμασταν όλοι εκεί.
Και πώς να διαλέξεις μόνο μία φωτογραφία;
Ο Τάσος Παπαϊωάννου και ο Παναγιώτης Πανταζής στο περίπτερο της Giganto Books, πρώτη μούρη στο Καβούρι.
Το αφεντικό τρελάθηκε: όλα τα παλιά κόμιξ της Giganto, με 1,2 ή 3 ευρώ. Πήρα τα 4 από τα 5 Common Comics του Παναγιώτη Πανταζή. Δυστυχώς δε βρήκα το #1.
Αδύναμες στιγμές μεγάλων καλλιτεχνών. Ηλίας Κυριαζής.
Ο Douglas Paszkiewicz, που έχει χαρακτηριστεί βασιλιάς του μαύρου χιούμορ, συζητά και υπογράφει το Δηλητηριώδες Νανούρισμά του.
Στο περίπτερο της Jemma Press. Το Πτώμα, σε εικονογράφηση Θανάση Πέτρου, απέσπασε το βραβείο καλύτερου εξώφυλλου.
Ο Λευτέρης Σταυριανός, εκδότης της Jemma Press, μου έχει απαγορεύσει πολλάκις να τον φωτογραφίζω. Μάταια.
Ο Τάσος Μαραγκός υπογράφει το Hard Rock, την μεταφορά του πολύ επιτυχημένου ΚΡΑΚ στα Αγγλικά. Έχω μεγάλη περιέργεια να το διαβάσω, γνωρίζοντας τους ήρωες και πόσο δύσκολο είναι να μεταφραστούν οι ατάκες τους.
Πολύ ψάξιμο στο περίπτερο του Tilt. Με 1 ευρώ το τεύχος, λογικό.
Τα πιτσιρίκια ήταν παντού και σκορπούσαν υπερβολικές δόσεις ζάχαρου!
Ο Μιχάλης Διαλυνάς υπογράφει στη μικρή Ε. το Γράφοντας με Εικόνες, ένα βιβλίο δραστηριοτήτων για την πρώτη επαφή των παιδιών με το χώρο των κόμιξ.
Τη θέση του Batman στο σκοτεινό δωμάτιο των εκθέσεων, πήρε φέτος ο Judge Dredd.
Μόλις τελείωσε ένα από τα παιδικά workshops!
Ώρα για τα fanzines: τις αυτοεκδόσεις ανεξάρτητων καλλιτεχνών, που τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν από τις εκδόσεις των γνωστότερων οίκων.
Το Μπάτμαν, Αυτή η Αδερφή 1 & 2 του Γιώργου Τσακιρέλη και του Πέτρου Χριστούλια τα βρήκα εξαιρετικά…
… την καρδιά μου, όμως, έκλεψαν οι Ιστορίες της Τσέπης, του Γιώργου Αργυρόπουλου (δεξιά).
Crew of Awesome: το καλύτερο fanzine για φέτος, κατά τον Γ.
Ο αγαπημένος μας Τάσος Ζαφειριάδης πήρε πολλά βραβεία φέτος: best writer, best anthology (συμμετοχή), best short story και βέβαια, το βραβείο της καρδιάς μας!
Ο Milo Manara μας μιλά για τις γυναίκες που τον ενέπνευσαν, την αγάπη του για τα ταξίδια με πλοίο και τη λογοκρισία.
Και του χρόνου!
Street Photo Stories 